Pustostan

Rąbek tajemnicy

zaklęty w pustostan 

magii niezrozumianej.

Bladym świtem przywitany

ten szary nic nieznaczący

przypadkowy

krzyk. 

Jałowe ściany 

odrapane 

Surowymi przemyśleniami

Rozbite szkło

nie tępi krawędzi

jak brzytwa ostrych.

Z każdym oddechem

Arteria wolniej przechyla

puchar czerwieni.

Wybita szyba

jedyną ucieczką.

Mech tylko wdrapuje się
niepotrzebny i nijaki
zielony chwast
z miłości do trwania
w bezowocnym życiu
Jakkolwiek by trwać.
Jakkolwiek by istnieć
Plamiony odrazą i zniszczeniem.
beznamiętnie chwytając wilgoć
z opuszczonej niewinności.